Sevgili LIVELOVETHANK ailem. Size anlatacak çok şey birikti. Sabrınız ve devam eden ilginiz için teşekkür ederim.

Biliyorsunuz 2018 yazının sonuna doğru Toronto’da film sektöründe, zor da olsa bir iş bulmuştum. 14 yıl aradan sonra kendimi yeniden hem kendime, hem de sektöre kanıtlamak için varımla yoğumla çalıştım. Elimden gelenin en iyisini yaptım ama maalesef çalıştığım ortama kendimi kabul ettiremedim. Beş ay süren, çok yoğun bir çekim sürecinden çıktıktan sonra beklenmedik bir şekilde işten çıkarıldım. 43 yaşımda, hayatımda ilk defa böyle bir şey başıma geldi. Yıkıldım. O kadar da buz gibi bir şekilde yapıldı ki, zaten sallantıda olan kendime güvenim iyice yerle bir oldu. Bir Çarşamba günü, öğle yemeğinden bir saat sonra, ‘yarı yıl değerlendirmesi için’ çağrıldığımı düşündüğüm toplantı odasından, ‘eşyalarını al ve çık’ tadında bir ifadeyle işime son verildi. Ne ofis arkadaşlarıma, ne de bağlantıda olduğum diğer firma çalışanlarına ‘Allah’a ısmarladık’ diyemedim. Bir süre sonra kendime gelip bunu yaptığımda da karşılaştığım sessizlik her şeyi yeniden sorgulattı.

Kanada’da kırkımdan sonra, yeniden kurmaya çalıştığım hayatımda beklenmedik ve negatif tecrübeler görüldüğü üzere yer yer devam ediyor. Kimse kolay bir süreç olacağını söylememişti bana. Yine de insan, her olasılığa her daim hazırlıklı olamıyor.

2018’in sonuna doğru başıma gelen bu talihsiz gelişmeyi takiben, ben de İstanbul’a gitmeye, ailemin ve dostlarımın sevgisiyle hemhal olmaya, ülkemi ve kültürümü bir kere daha derinden hissetmeye karar verdim.

Toronto’da yokken, yine evimi sublet etmek (kısa süreliğine başka birine devretmek) istedim. Online ilan verdikten 1-2 saat sonra tam o tarihlerde istediğini söyleyen biri çıktı. Depozitoyu ödedi. Çok sevindim. Mamafih sonra bir daha ulaşamadım bu kişiye ve zor da olsa evimi yokluğumda idame edecek birini bulup, son anda dairemi Airbnb’ye açtım. Amacım işsiz olduğum bu dönemde yeni taşındığım, pahalı dairemin kirasını çıkartmaktı. Çok şükür zor da olsa başardım.

Vel hasılı, İstanbul’a vasıl oldum. Bir ay boyunca annemin, babamın, akrabalarımın, arkadaşlarımın sıcacık ilgisi ve sevgisiyle yoğruldum.

Çekirdek Aile

İyisiyle kötüsüyle Toronto’da geçirdiğim 2+ yıl ve takibinde Türkiye’de geçirdiğim, duygusal olarak çok yoğun 1+ ayın sonunda edindiğim gözlem ve çıkarımları sizinle paylaşmak isterim. Ne de olsa hepimiz merak ediyoruz: Hayat İstanbul ve Toronto’da nasıl farklı?

Peki ama mutlu musun?

İstanbul’daki ilk haftam yüzleşmekte çok zorlandığım sorularla dolu geçti. Annemin bakkalından, entelektüel sanatçı dostlarıma kadar herkes ‘peki ama mutlu musun?’ diye sordu. Hönk diye kalıyor tabii insan bu soru karşısında. Doğduğu kültürden ve sevdiklerinden uzaklaşmış bir olarak bu soruyu yanıtlamak çok güç. Cevabım: ‘Evet, mutluyum.’ Kişi olduğu yerde, şartlar ne olursa olsun mutlu olabilmeli. Bir seçim Toronto’da olmam. Bin bir zorlukla bu kararı verdim. Karşıma çıkan tüm güçlüklere rağmen elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorum. Denemekten yılmak istemiyorum. Bu karalılığım da mutlu ediyor beni. Sizlerle de paylaştığım gibi gün içinde küçük şeylerle tatmin ve mutlu olmaya çalışıyorum. Az şikayet edip, çok şükretmeye çalışıyorum. Hatırlamamız lazım ki kendimizi mutluluğa ikna edebiliriz. Bu her zaman elimizde olan bir seçenek. Mutlu olmayı seçtikten sonrası kolay.

Yine de Kanada’da yaşadığım düş kırıklıklarını, Türkiye’deki sevdiklerimle paylaşınca kimileri tarafından başarısızlık olarak değerlendirilmiş olmalı ki, gençlere iyi bir örnek olmadığım hissettirildi bana. Çocuklarıyla görüşmemi istemediler. Böyle bir yargıyla yüzleşmek bir yandan üzücü olsa da bir yandan da iyi geldi. Heveslerimin Türkiye’de nasıl sınırlandırıldığını hatırlamak iyi bir uyanış oldu. Maalesef muhafazakar yaklaşım bizleri zorluklardan korumak adına hayallerimizden uzaklaştırıyor.

Türkiye’dekileri Nasıl Buldum?

Bir yıl öncesine göre Türkiye’deki tanıdıklarımı gerçekliklerini kabullenmiş ve dolayısıyla daha rahatlamış buldum. Çok sevindim. Kişinin değiştiremedikleri ile savaşması yerine geliştirebildiklerinin üzerine gitmesi, akıl ve beden sağlığı için yapılabilecek en doğru davranış. Tüm arkadaşlarımın kariyerlerinde, hobilerinde, özel hayatlarında, kararlılıkla ilerlediklerine tanık olmak güzeldi. Hepsinden ilham aldım.

FanFinFon Shoes

Sanatçı arkadaşlarım alanlarında çok daha üretken ve tanınır olmuşlar. İstanbul’dan uzaklaşıp küçük sahil kasabalarına, ailelerine daha organik, daha sakin bir ortam sağlamak isteyen dostlarımı da seçimlerinden çok memnun ve müteşekkir buldum.

Disk Jokey Ari Alpert

Kariyerinde sebat eden eski çalışma arkadaşlarımı da hak ettikleri pozisyonlara gelmiş, daha güçlü bir adanmışlıkla yollarına devam eder buldum.

Hobilerine yeterli ilgi ve vakti veren can dostlarımı, hem kişisel olarak daha doyumlu, hem de hobilerini yeni iş alanlarına çevirme çabasında gördüm.

Psikolojik olarak dibe vuran dostlarım ise yepyeni bir aydınlanmayla uyanmışlar. Yeniden keşfettikleri ruhaniyetleriyle nur gibi parıldıyor, sevgilerini dünya ile paylaşıyor, öğretileriyle etraflarına ilham ve ümit veriyorlar.

Harika. Tam anlamıyla harika! Türkiye’deki sevdiklerimi bir yıl öncesine göre çok daha iyi kafalarda buldum. Hepinizi tebrik ediyor, mutluluğunuzun devamı diliyorum.

Peki Ya Ben Nasılım?

Bana gelince.. İstanbul’da, Türkiye’de ne kadar avantajlı bir pozisyonda olduğumu bir kere daha fark ettim. Erişimim olan değerli insanlar, orada yaşadığım zaman zarfında edindiğim tecrübeler, bağlantılar, hak ettiğim ilgi ve sevgi, sahip olduğum imkanlar, Kanada’daki hayatımla kıyaslayınca yokluk karşısındaki bolluk adeta.

Bir iki örnek vereyim. Mesela, Toronto’da çamaşır yıkamak istediğimde apartmandaki ortak kullanım çamaşır odasına gidip, belli saatlerde, başkalarının da kullandığı, kirli bıraktığı çamaşır makinesini kullanmam gerekiyor. İstanbul’da bana ait iki, erişimim olan ise onlarca çamaşır makinası var. Annemde kalırken kendi çamaşırımı evin içindeki makinada yıkayan ben bile değilim.

İstanbul’da yaşayan çoğu tanıdığım evlerini temizlemek için başkalarından yardım alıyor. Çünkü karşılanabilir bir hizmet ve masraf. Bu standart hizmet karşılığında kendi yapacağınızdan daha temiz bir eviniz oluyor. Allah Türkiye’deki tüm temizlik emekçilerinden razı olsun. Toronto’ya döndüğümde evim misafirden sonra ‘profesyonel’ bir temizlikçi tarafından temizlenmişti. Türkiye’de aynı hizmet için ödeyeceğiniz paranın en az iki katına mal olan bu ‘temizlik’ bizim standartlarımıza göre ‘temizlik’ olarak tarif edilemez. Sıfırdan tekrar kendim yaptım.

Ayakkabılarımı uygun bir fiyata tamir ettirebilmek, boyatabilmek, tazecik mevsimlik meyve, sebze alabilmek, konuştuğum insanların beni belli bir saygı ve sevgi düzleminde idrak etmesi, yaptığım işlerin ve tecrübelerin tanınırlığı ve kabul edilmesi, beni özleyen kişilerin beni görmek için planlarını değiştirmeleri, içindeyken farkına varılmayan ama yokluğu çok hissedilen avantajlar. Bir yere ait olmak, kabul edilmek.

Sonra İstanbul’un o bitmeyen enerjisi. Sokaklarda her zaman hareket eden insanlar, onlarca, yüzlerce, binlerce kişi aynı anda var oluyor. O akış olduğu sürece insan kendini yenilmez hissediyor. İstanbul’da hayat öylesine yoğun bir akış halinde ki, akıntıya kapılmamak imkansız. Bundan besleniyor kişi. İstanbul’da kendini yalnız, amaçsız hissetmek zor.

İstiklal Caddesi

Sonra o yüzlerce yıllık, inişli çıkışlı sokaklar, iki nokta arası yürüyebileceğin on ayrı güzergâh olması, ne kadar büyülü. Yıllarca Beyoğlu’nda yaşayan biri olarak o gizli arka yolları biliyor olmak, ne büyük bir tatmin, ne büyük bir aidiyet hissi.

Arka Sokaklar

Sonra bir gurbetçi olarak İstanbul’da kendinle paylaştığın o büyülü anlar. Mesela bir anda karnının çok aç olduğunu fark ediyorsun. İki adım sonra karşına bir yemekçi çıkıyor. Bir yıldır yemediğin Arnavut ciğerinin son porsiyonun sana kısmet oluyor. Akşam pazarı mantığından yemeği sana bol kepçe veriyorlar. Sen aşkla o yemeği yerken mekanın radyosunda eski Türkçe bir pop şarkı çalıyor ve duygularının tavan yapıyor.

Kahvaltı

Bir akşam yolda yürürken, güneş batarken, akşam ezanını çok iyi okuyan bir müezzinin o anda kalbine dokunuyor.

Ya da Kumpakı’dan gece yarısına doğru taksiyle eve dönerken, tam Unkapanı köprüsünün altından geçerken Vefa’da olduğunu fark edip, yolunu bozacıya çevirmen, Vefa bozacısı kepenklerini kapatmak üzereyken, şoföre ve sana günün son bozalarını kapıyor olmanın verdiği tarifsiz mutluluk. O yüzyıllık geleneği biliyor ve yaşıyor olmanın ayrıcalığı.

İşte tüm bunlar Türkiye’de ne kadar avantajlı bir konumda olduğumu fark ettirdi. Bilmek, sevmek, sevilmek, erişebilmek.

Peki o zaman neden Toronto? Neden bunca zorluk? Neden bunca yokluk? Neden özlem? Neden çaba? Ne pahasına? Hangi amaca hizmet?

Devam edecek….

Bir sonraki yazıya kadar, sizi Sting’in aidiyet hislerini sorguladığı nefis şarkısıyla bırakıyorum. Englishman In New York

Sting – Englishman In New York