Yaşasın Annem Toronto’da

Annem Toronto’da! Yaşasın! Şükür kavuşturana!

Allah’ım uzun mesafelerle, sürelerle, zorluklarla ayırdığın herkesin birbirine sağlıkla, sevgiyle kavuşmasını nasip et!

Sizlerle bir süredir Kanada’da yaşadığım tecrübeleri paylaşıyorum. Bunu yaparken motivasyonum gayet bencildi. Başıma gelenleri anlatırsam, birileri okursa, belki gerçekliği perçinlenir diye düşüyordum. Ne buraya gelme kararım, ne işe girme, ev kurma sürecim benim hayatım gibi gelmiyordu bana. ‘Gerçek hayatım’dan birinin gelip, tanıklık etmesi, ‘evet bak bunları yapmışsın, aferin’ demesi, beni seven birinin yaşamımı görmesi, gerçekliğimi pekiştirdi adeta. Bir de tabii ki gelen kişi beni dünyada en çok seven kişi olunca, başka tatlı oluyor her şey.

Live Love Thank mottomuzun en şevkle zikredildiği günleri yaşıyorum!

Yaşa Sev Şükret.

Annemle Kanada’daki yaşamımı paylaşıyorum. Hiç bir saniye ayrı geçirmemişiz gibi birlikte keyifli, kaliteli vakit geçiriyoruz. Böylesine güzel bir buluşma için sonsuz şükrediyorum. Ne kadar şanslıyım! Herkesin böylesine şanslı ve mutlu olmasını diliyorum, bütün kalbimle!

‘Nohut oda, bakla sofa’ evime girince içinin burulduğunu sonradan itiraf etse de annecim benimle evcilik oynamaktan zevk aldı sanırım.

Hemen ikinci sabahında, ben işe giderken kahvaltı hazırladı bana. Dünyanın en lezzetli kahvaltısıydı tabii ki. Ben de kendisini gelir gelmez Japon, Kore ve Etiyopya restoranlarına götürüp mide fesadına hazırladım.

Ottawa

Ziyaretinin üçüncü gününde ben de Noel tatilime başladım ve birlikte trenle Ottawa’ya gelip, 6 yıl yaşadığım bu şehirdeki eski ve güzel arkadaşlarımın cömert misafirperverlikleriyle mest olmakla meşgulüz şu anda.

Yemek davetleri ve dost muhabbetleri arasında Live Love Thank / Yaşa Sev Şükret mottomuzu zikretmeye devam ediyoruz.

Benimle birlikte annem de ‘Kanada’daki Kara Kış’ gerçekliğiyle yüzleşiyor.

Freezing rain /buz yağmuru

Ottawa her zaman Toronto’dan 5-10 derece daha soğuktur. Bugün ilk freezing rain /buz yağmuru tecrübemizi yaşadık çok şükür. Havanın hissedilen -20 dereceden – 1 dereceye yükselmesine bu kadar küfredeceğimiz hiç aklımıza gelmezdi ama oldu. Dötümüz donmuyordu artık ama bir anda buz pateni sahasına dönen kaldırımlarda yürümemiz gerekiyordu. Beş dakikalık yürüme mesafesini yarım saatte kat ettik galiba. Sürekli anneme ‘öne eğil, penguen gibi yürü, düşersek popomuzu kırmaktansa elimizi kırmak daha iyidir’ diyip durdum.

Tabii ki pek olumlu bir tecrübe değildi ama her zaman olduğu gibi yanımdaki kişi sinirlenip, gerildikçe ben kontrolsüz bir şekilde güldüğüm için, birbirimizi dengeleyerek kaldığımız eve ulaştık. Halimiz trajik-komikti 🙂

Öğlen birlikte Dim Sum’a gittiğimiz arkadaşımızın arabası da yarım saat içinde buz kaplanmıştı. Onun camlarındaki buzları temizlemesine de yardım ettim. Evet artık yadsınamaz bir Kanada gerçekliği içindeyim. Gülümsemeye devam ediyorum. Bakalım Nisan ayına nasıl çıkacağım.

Daha önemli soru, annem döndükten sonra nasıl devam edeceğim? Anne kucağı, anne sevgisi, onun sıcağı, onun huzuru, ona ‘kıl kıl’ davranma özgürlüğünü dünyanın her yerinde bana tanıyan sabrı gittikten sonra bir arada kalabilecek miyim bilmiyorum. Ama şu anda yapmam gereken onunla geçirdiğim her anın tadını çıkartmak ve her an için şükretmek.

Yeni yıl kararlarımı, hayallerimi, hedeflerimi düşünmeye çalıştığım bu günlerde, annesinin varlığıyla şımartılan bu şanslı ve şımarık kızın kısa yazısını affetmenizi umuyor, hepimizin sevgi, güven ve kahkahayla sarılı yeni bir yıla girmesini diliyorum!

Bizim şirketin yılbaşı videosunu buyurun: